Als het gras twee kontjes hoog is

Vanmorgen was ik toeschouwer van een intiem liefdesspel. De geliefden gingen zo intens in elkaar op dat ze niet eens doorhadden dat ik er met mijn neus bijna boven op zat. Het intiem samen zijn kan wel acht uur duren, het gaat er dan ook behoorlijk slijmerig aan toe.  Het  waren wijngaardslakken die elkaar het hof maakten. Ik had het nog niet eerder zo gezien.

De meeste slakken zijn tweeslachtig, dus ze zijn zowel mannetje als vrouwtje. Slakken hebben uitgebreide paringsrituelen. Ze vinden elkaar door het volgen van een slijmspoor. Bij de paring beginnen ze hun lichamen tegen elkaar te drukken en betasten elkaar met hun voelhorens. De geslachtsorganen van slakken zitten voor in het lichaam en hebben hun openingen aan de rechterkant, net achter de kop. Bij de paring zitten de dieren dus kop aan kop. Daarna schiet elke slak een harpoenachtige kalkpijl van enkele millimeters in de voet van zijn partner. Het afschieten van deze liefdespijlen prikkelt de zaadlozing. Na de paring, die uren kan duren, gaan ze uit elkaar. Bij beide partners ontwikkelen de bevruchte eieren zich eerst in het lichaam. Na enkele weken graaft de slak een kuiltje in de grond, legt daar enkele groepjes eieren (20-30) in en bedekt die met grond. De eieren zien eruit als witte kraaltjes. Na 2 tot 3 weken kruipen kleine slakjes uit de eieren. Uit de grond nemen ze kalk en algen op waardoor ze flink groeien. 

Ik heb het liefdes spel uitgebreid op foto vastgelegd.

Het voorjaar barst nu los

Opeens gaat het snel. Heel lang zat er echt geen schot in het voorjaar, maar na de warmte en de regen is alles nu in 1 keer groen geworden.Veel later dan normaal dat wel. Het is nu eind mei en de narcissen staan plaatselijk nog in bloei. Een rare gewaar wording. Door drukte ben ik er de laatste week niet ingeslaagd om de blog weer bij te werken. Foto's heb ik gelukkig wel kunnen maken. Hier onder een overzicht van de  week door mijn eigen ogen.

Het gele paardfebloemen veld uit het vorige bericht verandert per dag. Was geel de overheersende kleur nu is het bezig met een omvorming naar een waar pluisbollen veld

De meidoorn komt in bloei.

En dan is er bijna geen geel meer te vinden.

De adders hebben hun jas inmiddels weer uitgedaan. Ik kom her en der de vellen weer tegen.

De kop. Het vel is helemaal intakt, je kunt zelfs zien waar zijn oog heeft gezeten.

De zon speelt heerlijk met het frisse groen,  gewoon genieten van de simpele dingen kan zo mooi zijn.

Deze schedel is van een das. Gebleekt door de zon lag hij midden in een lariks vak.

Drenthe in optima forma. De vele vennen tonen nu hun pracht met een witte gloed van het 1 arige wollegras.

Maar even door de knietjes gaan loont soms ook de moeite, Zenegroen een klein niets zeggend plantje van hooguit 8 cm. De bloem is fantastisch.

En ook dit is een schedel van een das. Begroeit met alg. Deze schedel lag in een gesloten bosopstand van dennen. De zon kon het schedeltje dus niet bereiken.

Velden vol met pinksterbloemen, een lust voor het oog.

Grote muur, zijn naam is groot maar het plantje is maar klein.

Mooie witte bloemen zorgen voor plaatselijk een wit tapijt.

 

Het jonge leven. Ik was getuige van de reis van familie gans. Vader en moeder namen hun kroost mee op reis. Van uit het ven waar ze geboren waren werden de kuikens naar desappige graslanden net buiten de boswachterij gebracht.

Vol vertrouwen op stap.

Nieuwschierig dat ze waren.

Sappig vers mals gras.

Maar niet ieder jong dier heeft zoveel geluk. De wetten van de natuur zijn hard, soms zelfs keihard. Dit jonge reekalf is niet ouder geworden  dan hooguit een paar dagen.

Het hoort erbij in de cirkel des leven. Leven en dood gaan soms hand in hand.

24 mei 2013. Vanmorgen lag er een laag hagel in de bossen.

Hollandse luchten.

Een veldboeket. Er is zoveel moois te zien in deze tijd van het jaar.

Wolken, blauw en een zaaddoos van de paardebloem. De ingredienten voor leuke plaatjes.
.

Klaar voor de reis naar het grote onbekende wachten de zaadpluisjes op het juiste briesje

Soms slaat mijn fantasie op hol. De schedel van een metausourusbosiebosie. Duizenden jaren geleden maakten ze Drenthe onveilig. Nu een stille getuige uit een ver,heel ver verleden. Of zou het toch gewoon een eikenstronk zijn ??

In dit hoge gras gaat iets schuil.

Een reekalf, eenzaam en alleen, tenminste zo lijkt het. Maar niets is minder waar. moeder geit weet precies waar haar kalf ligt en is niet ver uit de buurt. Mocht je zoiets tegen komen raak ze niet aan. Na aanraking door de mens verstoot de moeder haar kalf en zijn zijn dagen geteld. Het was een genot om dit kleine leven te aanschouwen.

Zo lief en ontroerend.