Het voorjaar barst nu los

Opeens gaat het snel. Heel lang zat er echt geen schot in het voorjaar, maar na de warmte en de regen is alles nu in 1 keer groen geworden.Veel later dan normaal dat wel. Het is nu eind mei en de narcissen staan plaatselijk nog in bloei. Een rare gewaar wording. Door drukte ben ik er de laatste week niet ingeslaagd om de blog weer bij te werken. Foto's heb ik gelukkig wel kunnen maken. Hier onder een overzicht van de  week door mijn eigen ogen.

Het gele paardfebloemen veld uit het vorige bericht verandert per dag. Was geel de overheersende kleur nu is het bezig met een omvorming naar een waar pluisbollen veld

De meidoorn komt in bloei.

En dan is er bijna geen geel meer te vinden.

De adders hebben hun jas inmiddels weer uitgedaan. Ik kom her en der de vellen weer tegen.

De kop. Het vel is helemaal intakt, je kunt zelfs zien waar zijn oog heeft gezeten.

De zon speelt heerlijk met het frisse groen,  gewoon genieten van de simpele dingen kan zo mooi zijn.

Deze schedel is van een das. Gebleekt door de zon lag hij midden in een lariks vak.

Drenthe in optima forma. De vele vennen tonen nu hun pracht met een witte gloed van het 1 arige wollegras.

Maar even door de knietjes gaan loont soms ook de moeite, Zenegroen een klein niets zeggend plantje van hooguit 8 cm. De bloem is fantastisch.

En ook dit is een schedel van een das. Begroeit met alg. Deze schedel lag in een gesloten bosopstand van dennen. De zon kon het schedeltje dus niet bereiken.

Velden vol met pinksterbloemen, een lust voor het oog.

Grote muur, zijn naam is groot maar het plantje is maar klein.

Mooie witte bloemen zorgen voor plaatselijk een wit tapijt.

 

Het jonge leven. Ik was getuige van de reis van familie gans. Vader en moeder namen hun kroost mee op reis. Van uit het ven waar ze geboren waren werden de kuikens naar desappige graslanden net buiten de boswachterij gebracht.

Vol vertrouwen op stap.

Nieuwschierig dat ze waren.

Sappig vers mals gras.

Maar niet ieder jong dier heeft zoveel geluk. De wetten van de natuur zijn hard, soms zelfs keihard. Dit jonge reekalf is niet ouder geworden  dan hooguit een paar dagen.

Het hoort erbij in de cirkel des leven. Leven en dood gaan soms hand in hand.

24 mei 2013. Vanmorgen lag er een laag hagel in de bossen.

Hollandse luchten.

Een veldboeket. Er is zoveel moois te zien in deze tijd van het jaar.

Wolken, blauw en een zaaddoos van de paardebloem. De ingredienten voor leuke plaatjes.
.

Klaar voor de reis naar het grote onbekende wachten de zaadpluisjes op het juiste briesje

Soms slaat mijn fantasie op hol. De schedel van een metausourusbosiebosie. Duizenden jaren geleden maakten ze Drenthe onveilig. Nu een stille getuige uit een ver,heel ver verleden. Of zou het toch gewoon een eikenstronk zijn ??

In dit hoge gras gaat iets schuil.

Een reekalf, eenzaam en alleen, tenminste zo lijkt het. Maar niets is minder waar. moeder geit weet precies waar haar kalf ligt en is niet ver uit de buurt. Mocht je zoiets tegen komen raak ze niet aan. Na aanraking door de mens verstoot de moeder haar kalf en zijn zijn dagen geteld. Het was een genot om dit kleine leven te aanschouwen.

Zo lief en ontroerend.